Ξεκινώ τη Δευτέρα για να πάω στην εργασία μου. Νυσταγμένος και πριν αρχίσει να ενεργεί ο καφές μπαίνω βιαστικά στο τραίνο. Άδεια και η Αθήνα, άδεια τα βαγόνια του ηλεκτρικού και ενστικτωδώς χωρίς να κοιτάξω γύρω μου κάθομαι σε ένα κάθισμα.
Σηκώνοντας λίγο το βλέμμα μου βλέπω πως δίπλα μου έχω τρεις εντυπωσιακές (και original) ξανθές.
Πανύψηλες, εντυπωσιακά κορμιά με το άσπρο δέρμα τους να έχει κοκκινίσει απο τον ήλιο και αποροφημένες και οι τρείς στα αγγλόφωνα βιβλία τους. Πιθανότατα γερμανίδες λέω μέσα μου που πηγαίνουν στον Πειραιά να πάρουν το πλοίο για κάποιο νησί.
Πανέμορφο το θέαμα ομολογώ, και μάλιστα ικανό να με πάρει απο την αγκαλία του Μορφέα παρότι ο καφές δεν είχε ενεργήσει ακόμα..
Κοιτάζω λίγο πιο προσεκτικά και να το πρώτο σημάδι. Μια αλυσίδα στο αριστερό πόδι σε μία απο τις τρείς.
"Λες να είναι;" είπα μέσα μου.
Η ίδια και ενώ δεν υπήρχε ήλιος μέσα στο βαγόνι, πρωί γαρ, φορούσε τα γυαλιά ηλίου. Αντιθέτως οι άλλες δύο τα χρησιμοποιούσαν ως στέκα για τα μαλλιά. Οι υποψίες μου άρχισαν να ενισχύονται.
Και όμως
"πρέπει να είναι" ξανασκέφτομαι.
Δεν περνά λίγη ώρα και πάλι η ίδια σηκώνει το βλέμμα της απο το βιβλίο, ρίχνει μια ματιά στο μπούστο της και αρχίζει να κοιτάζει τριγύρω. Οι άλλες δυο σύνεχίζουν ατάραχες πλήρως συγκεντρωμένες στο διάβασμα τους. Μετά απο λίγα δευτερόλεπτα ξανά το ίδιο σκηνικό. Κοίταγμα στο μπούστο και πάλι μια ματιά τριγύρω. Δεν περνούν λίγα λεπτά και μεταξύ μοναστηρακίου και θησείου ο ήλιος μπαίνει στο βαγόνι. Οι δύο τύπισσες φορούν τα γυαλία όταν ο ήλιος τους έγινε ενοχλητικός και η τρίτη ξανά ματιές...
Ε πλέον ήμουν σίγουρος παρότι έμοιαζαν και οι τρείς τόσο πολύ.
Η μία είναι ελληνίδα.
Δεν προλαβαίνουμε να φτάσουμε στα Πετράλωνα και χτυπά το κινητό της.
Σηκώνεται όρθια και απαντά:
"Έλα μωρή, τώρα φτάνω".Τα συμπεράσματα δικά σας...