Ανήκει η Ελλάδα στους Έλληνες;

Ώστε με παρακολουθείς; Λοιπόν, ξέρεις ποια είναι η σημαντικότερη πολιτική μορφή της νεωτέρας Ελλάδος; Ο Λάμπρος Ευταξίας. Κανένας δεν μιλά για αυτόν κ' οι νεότεροι δεν ξέρουν καν το όνομα του. Λοιπόν, αυτός ζει. Είναι άνθρωπος των παρασκηνίων και δεν μπορείς να μιλήσεις για αυτόν, σα να απαγορεύεται. Θα σου εξηγήσω την άλλη φορά την ιστορία της νεωτέρας Ελλάδος, από το 1936 και μετά, μέσω του Λάμπρου Ευταξία, για να καταλάβεις γιατί η ώρα της αλλαγής, σήμαινε οριστικά.

Β. Βασιλικός 9 Δεκεμβρίου 1981.

Στην περίοδο την οποία έγραφε ο Βασίλης Βασιλικός κυριαρχούσε ένα σύνθημα. "Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες." Υπήρξε όμως ποτέ Εθνική Κυριαρχία και Λαϊκή Ανεξαρτησία; Για να δώσουμε απάντηση σε τούτο το δύσκολο και συνάμα τολμηρό ερώτημα θα μας επιτρέψετε να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ

Το καλοκαίρι του 1821 ο διάσημος Αυστριακός διπλωμάτης έγραφε: Νοιώθω σαν να βρίσκομαι μέσα σε δίχτυ. (...) Η τωρινή κατάσταση των πραγμάτων αναγκάζει τη φτωχή αράχνη να μένει στο κέντρο του καλοϋφασμένου της ιστού. Αυτοί οι ιστοί είναι ωραίοι να τους βλέπεις, τεχνικά φτιαγμένοι και ικανοί να αντιστέκονται σε ελαφρές επιθέσεις μα όχι και σε ριπές ανέμου.

Πράγματι με την τακτική της αράχνης ο Μέττερνιχ παγίδευε τους ανυπόμονους αντιπάλους του οδηγώντας τον σε μια σειρά από διπλωματικές επιτυχίες. Μόνο που αυτή τη φορά είχε να αντιμετωπίσει ριπές ανέμου. Την Ελληνική Επανάσταση, που κινδύνευε να αχρηστεύσει τον "ιστό" αλλά και να ανατρέψει την κατεστημένη τάξη. Την για αυτόν αληθοφανή νομιμότητα...
Με βάση τη συμβατική Ιστορία η Επανάσταση στρατιωτικά ξεκίνησε από τους "πραγματικούς Έλληνες" (κατά τον Χ. Κίσσινγκερ) Πελοποννήσιους, με την καθοδήγηση μιας αόρατης και συνωμοτικής αρχής, της Φιλικής Εταιρείας. Και αν το πρώτο σκέλος μπορούμε να το δεχθούμε, από το δεύτερο κρατάμε μόνο το συνωμοτική και την αόρατη αρχή. Το ποια ήταν όμως πραγματικά αυτή η "Αρχή" είναι μια άλλη ιστορία...
Σίγουρα πάντως μια μικρή παρέα εμπόρων όπως ο Ξάνθος, ο Σκουφάς και ο Τσακάλωφ, θα ήταν δύσκολο να φτάσουν στην σύλληψη ενός τέτοιου μεγαλόπνοου σχεδίου. Η άποψη αυτή ενισχύεται εξετάζοντας τη χρονική συγκυρία που συνέβη το "ποθούμενο" αλλά και τα ίδια τα γεγονότα που διαδραματίζονταν στην ευρύτερη περιοχή. Η προσπάθεια απόσχισης του Αλί Πασά από την Οθωμανική Αυτοκρατορία αλλά και το κίνημα του Αλέξανδρου Υψηλάντηστη Μολδοβλαχία που λειτούργησαν ως αντιπερισπασμός.

Οι ιδέες που ξεπήδησαν απόν τη πολιτική και επαναστατική Λέσχη των Ιακωβίνων, («Club des Jacobins») είχαν ήδη προκαλέσει την πρώτη μεγάλη αναταραχή με τη Γαλλική Επανάσταση. Το κυριότερο όμως είχαν αλλάξει την ψυχοσύνθεση των λαών της Ευρώπης. Με την ελληνική επανάσταση η νομιμότητα κινδύνευε με ανατροπή. Κάτι που βεβαίως θα προκαλούσε αλυσιδωτές αντιδράσεις με απρόβλεπτες εξελίξεις και ανακατατάξεις. Η νομιμότητα, όπως προείπαμε, για τον Μέττερνιχ δεν σήμαινε δικαιοσύνη αλλά συντήρηση της κατεστημένης τάξης.

Ο Κόμης Ιωάννης Καποδίστριας (граф Иоанн Каподистрия)

ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΙ ΣΥΓΚΡΟΥΟΝΤΑΙ

Οι Δυνάμεις της εποχής δεν ήταν δυνατόν να καθίσουν απαθείς. Έτσι ξεκίνησε μια κούρσα μεταξύ τους, αρχικά για να ματαιώσουν ή να υποβοηθήσουν την ελληνική "εξέγερση" και σε δεύτερη φάση να την καρπωθούν. Η δεύτερη φάση θα μπορούσαμε να πούμε πως εξελίχθηκε σε δύο στάδια. Προ και μετά της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου, με το τέλος της να έρχεται με τη δολοφονία του Καποδίστρια. Η περίοδος όμως αυτή που την καίρια σημασία της δεν την έχουμε συνειδητοποιήσει οι Νεοέλληνες, εμπεριείχε και τη σύγκρουση δύο αντίθετων κόσμων και διπλωματικών σχολών. Τη σύγκρουση του Έλληνα Ιωάννη Καποδίστρια με τον Αυστριακό Κλέμενς Φον Μέττερνιχ. Όπως ομολόγησε ο ίδιος ο Μέττερνιχ, σε όλο τον κόσμο έχουμε δύο τύπους ανθρώπων, του δικού του και του Καποδίστρια. Η κοσμοθεωρία του Καποδίστρια μας διδάσκει πως ο κόσμος είναι εν κινήσει και σκοπός είναι να επιταχυνθούν οι εξελίξεις υποβοηθώντας και καθοδηγώντας τες προς την σωστή κατεύθυνση. Αντιθέτως, ο άλλος κόσμος του Μέττερνιχ έχει ως σκοπό τον Κομφορμισμό. Δηλαδή, όχι την στατικότητα με την έννοια της συντήρησης αλλά την διατήρηση ή την προσαρμογή του κόσμου, στις απαιτήσεις της κοινωνικής ομάδας ή Έθνους στο οποία ανήκει και υπηρετεί.

ΚΕΡΔΙΖΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΜΑΧΕΣ ΑΛΛΑ ΧΑΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

Νικητής στη διπλωματική σκακιέρα τελικώς αναδείχθηκε ο Καποδίστριας με τους αντίπαλους όμως σχηματισμούς να παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις. Έτσι είχαμε τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου αλλά και την ανάληψη της Διακυβερνήσεως της Ελλάδος απο τον κόμη. Το παράδοξο είναι πως ο Καποδίστριας με την ανάληψη της εξουσίας άφησε πίσω του την τέχνη της Διπλωματίας που του είχε χαρίσει τόσες νίκες. Για να γίνει κατανοητή η διαφορά στο χειρισμό των θεμάτων θα πρέπει να μεταφερθούμε σε μια θεατρική σκηνή την περιόδο του έντονου διπλωματικού πυρετού όπου ο ενσυνείδητα Ορθόδοξος Καποδίστριας αναγκάζεται να υποκύψει στην παράδοξη (ή μήπως όχι;) απαίτηση του Μέττερνιχ και να πει πως το Ευαγγέλιο του Ιωάννη είναι ψεύτικο. Ο άνθρωπος του "Ει ο Θεός μεθ ημών, ουδείς καθ ημών" είχε κάνει μια τέτοια παραχώρηση. Στην Διακυβέρνηση όμως του Νεοσύστατου κράτους υπήρξε σκληρός, απόλυτος, αρνούμενος κάθε παραχώρηση.
Οι Δυνάμεις που όπως προείπαμε παρακολουθούσαν στενά τις εξελίξεις εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση. Έτσι λοιπόν οι Μαυρομιχαλαίοι όπως μας λέγει η συμβατική Ιστορία εκτέλεσαν τον πρώτο Κυβερνήτη της Ελλάδος. Πίσω από το φόνο βεβαίως δεν ήταν άλλοι απο τους Άγγλους ενώ πλέον αμφισβητούνται ακόμα και τα περί της ανάμιξης των Μαυρομιχαλαίων...
Το όνειρο όμως της Εθνικής ανεξαρτησίας είχε χαθεί ήδη λίγο νωρίτερα με τα πρώτα Δάνεια του 1823 και του 1825 τα οποία και είχαν γίνει γνωστά ως Δάνεια της Ανεξαρτησίας. Όπως ακριβώς και σήμερα, δίπλα απο την Υποταγή (το δανεισμό), είχε προστεθεί η λέξη Ανεξαρτησία για να ηχεί όμορφα. Για το καλό τους Έθνους. Όπως και σήμερα, "η κρίση είχε γίνει ευκαιρία..."

• Οι Τραπεζίτες ήσαν κερδισμένοι με τα δάνεια και τους δυσμενείς για την Ελλάδα τόκους.
• Η έννομη τάξη της Ευρώπης όχι απλώς δεν απειλήθηκε αλλά παγιώθηκε, με την Ελλάδα πια να αποτελεί φραγμό στην πάντα επικίνδυνη Οθωμανική Αυτοκρατορία αλλά και την Τσαρική Ρωσία, ειδικά μετά τη δολοφονία Καποδίστρια.
  

Το Ελληνικό κράτος σε αυτόν τον αποκαταστημένο κόσμο θα γινόταν το ικανότερο (και λιγότερο εμφανές) δεκανίκι του παγκόσμιου συστήματος. Η Ελλάς πλέον είναι χωρίς καμία υπερβολή το κλειδί για τη συντήρηση της Νομιμότητας.
Υπο αυτό το πρίσμα και με απόλυτη πια βεβαιότητα μπορούμε να κατανοήσουμε και τα ιστορικά γεγονότα που ακολούθησαν:

• Διπλασιασμός των συνόρων μας και κατάληψη της Θεσ/νίκης πάντοτε με τις κατάλληλες διαβεβαιώσεις. Η Άλωση της Τριπολιτσάς δεν θα έπρεπε να ξανασυμβεί...
• Μικρασιατική εκστρατεία
  
• Εγκατάλειψη του θέματος της Β. Ηπείρου.
• Εμμονή των συμμάχων η Ελλάδα να παραμείνει στο Δυτικό μπλοκ κατα τη Διάρκεια του Ψυχρού πολέμου.
• Είσοδος της Ελλάδος στην τότε Ε.Ο.Κ.
  

Μόνο το γεγονός πως μια χώρα στην οποία δεν λειτουργούσε και δεν λειτουργεί κανένας θεσμός και νόμος, κατάφερε να επιζήσει επί τόσα χρόνια, θα έπρεπε να μας οδηγεί και στα κατάλληλα συμπεράσματα. Η Ελλάδα ήταν περισσότερο αναγκαία στους άλλους από ότι οι άλλοι στην Ελλάδα. (Κάτι που πλέον δεν ισχύει και ήδη διαφαίνεται από τις εξελίξεις. Όμως και αυτό είναι μια άλλη ιστορία.)

Για να επανέλθουμε στην προηγούμενη περίοδο η Ρωσία προσπαθούσε να παραμείνει κοντά στις εξελίξεις. Έτσι λοιπόν είχαμε και την εμφάνιση της θεωρίας του Φαλμεράγερ σύμφωνα με την οποία οι σύγχρονοι Έλληνες αποτελούσαν απόγονους Σλάβων. Ουσιαστικά η Ρωσία χρησιμοποιούσε την θεωρία του Πανσλαβισμού ως μοχλό για την κάθοδο της στις θερμές θάλασσες. Γρήγορα ο κίνδυνος αυτός διαγνώστηκε από τη Γερμανία και έτσι είχαμε την απάντηση απο τον Γερμανό ιστορικό Καρλ Χόπφ. Υπήρχε βεβαίως πέρα απο τον Πανσλαβισμό και το όπλο της "Ορθοδοξίας" το οποίο "ένωνε" την Ελλάδα με τη Ρωσία. Κάπως έτσι ερμηνεύεται και το άλλο έργο του Φαλμεράγιερ "Geschichte des Kaiserthums von Trapezunt" όπου εκεί η ελληνική φυλή παρουσιάζεται με Βυζαντινό χαρακτήρα. Να υπενθυμίσουμε βεβαίως πως αποδεδειγμένα ο Φαλμεράγιερ είχε σχέσεις με τη Ρωσία.
Η ανάμιξη όμως της Ρωσίας στα ελληνικά πράγματα έμελλε να τελειώσει οριστικά με την περιπετειώδη αλλά τελικώς επιτυχημένη αποστολή του Πάρβους απο τη Γερμανία και την Επανάσταση την Μπολσεβίκων...

Η πριγκίπισσα Φρειδερίκη

Η ΑΓΝΟΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ

Το βαθμό της Εθνικής Ανεξαρτησίας του ελληνικού κράτους διάφοροι Έλληνες πολιτικοί και παράγοντες πολλές φορές τον κατανοούσαν επιφανειακά ή ακόμη και όταν γνώριζαν επακριβώς την κατάσταση πίστευαν πως θα μπορούσαν να πράξουν κατα την κρίση τους και ανεξάρτητα. Το εντυπωσιακό είναι πως ξεγελάστηκαν ακόμα και άτομα που όχι απλώς είχαν πλήρη γνώση αλλά αναρριχήθηκαν στην εξουσία απο τον ξένο παράγοντα. Να σημειώσουμε πως η "Εθνική κυριαρχία" δεν σχετιζόταν μόνο με τους "Εθνικούς Αγώνες" και τα "Εθνικά Δίκαια" αλλά πρώτα και κύρια με την άσκηση οικονομικής πολιτικής και πάντα με το Τραπεζικό σύστημα.
Ας δούμε λοιπόν ορισμένα ιστορικά παραδείγματα:

ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ-ΠΡΩΤΟΠΑΠΑΔΑΚΗΣ ΚΑΙ Η ΔΙΚΗ ΤΩΝ ΕΞ

Πριν λίγους μήνες και έπειτα απο 88 ολόκληρα έτη είχαμε την αναψηλάφηση της Δίκης των Έξ με αθωωτική απόφαση για τον εκτελεσθέντα ως συνυπεύθυνο της Μικρασιατικής Καταστροφής, Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη. Στο άκουσμα και μόνο της είδησης διάφορα σωματεία Μικρασιατών διαμαρτυρήθηκαν χωρίς πρώτα να καταδικάσουν τον ίδιο τους τον εαυτό που όχι απλώς δεν πολέμησαν αλλά ακριβώς για αυτή τους την απραξία και τη μη συμμετοχή τους στις πολεμικές επιχειρήσεις, πίστευαν κουτοπόνηρα, ηλιθιωδώς και με δόσεις ραγιαδισμού πως δεν θα διωχθούν από τον Κεμάλ...
Στις 31 Μαρτίου του 1932 ο Ελευθέριος Βενιζέλος από το βήμα της Βουλής λέγει: Ο αδικώτερον τουφεκισθείς ήτο ο Μακαρίτης ο Πρωτοπαπαδάκης. Φοβούμαι οτι η καταδίκη του και η εκτέλεσις του ωφείλετο κυρίως εις μιαν ανδρικήν πράξιν, την οποία έκαμε να προτιμήση να κόψη το χαρτονόμισμα εις δύο, παρά να αρχίση να εκυπώνη χαρτονομίσματα και να καταντήση την δραχμήν εις την τύχην του μάρκου. Θεωρώ οτι σπανίως προσεφέρθη τόση μεγάλη υπηρεσία εις μιαν χώραν, απο εκείνην την οποία προσέφερε τότε ο Πρωτοπαπαδάκης.
Ο Βενιζέλος βεβαίως αναφερόταν στο λεγόμενο "ψαλίδι του Πρωτοπαπαδάκη". Ένα ευφυέστατο τέχνασμα με το οποίο έκοψε τα χαρτονομίσματα στα δύο κρατώντας το ένα μέρος ως δάνειο προς το ελληνικό κράτος, με αποτέλεσμα να μην έχει ανάγκη η Ελλάδα να δανειστεί από τις ξένες τράπεζες για τη διεξαγωγή του πολέμου.
Σε οποιαδήποτε άλλο κράτος αν κάποιος πολιτικός με το ειδικό πολιτικό βάρος του Βενιζέλου είχε κάνει μια τέτοια δήλωση θα είχαν συμβεί τεράστιες πολιτικές αναταράξεις και ανατροπές. Στην Ελλάδα όμως κυριάρχησε σκόπιμα η μούγκα ας μας επιτραπεί η έκφραση.
Ο δε Βενιζέλος είχε ένα περίεργο τέλος. Ενώ έπαθε νταμπλά, στο νοσοκομείο οι γιατροί αντί να του κάνουν αφαίμαξη, του έκαναν μετάγγιση αίματος με αποτέλεσμα να βρει το θάνατο...

ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ

Λίγα χρόνια πριν την κήρυξη του πολέμου από την Ιταλία, η εξουσία εντός και εκτός Ελλάδος έκρινε πως ο καλύτερος τρόπος για τη διατήρηση του συστήματος ήταν η άνοδος ενός Φασιστικού καθεστώτος. Λέγοντας Φασιστικό δεν αναφερόμαστε στην έννοια που έχει η λέξη Φασισμός σήμερα και που λίγο εως πολύ θεωρείται κάτι αρνητικό, αλλά εννοούμε ακριβώς τη συγκεκριμένη ιδεολογία καθαρά ως πολιτικό όρο. Έτσι, με την κυριαρχία ενός καθεστώτος φιλικού προς την Ιταλία και τη Γερμανία ελαχιστοποιούσαν τις πιθανότητες να συμβεί επίθεση εναντίον τους αλλά παράλληλα μέσω της Νεολαίας του Μεταξά δημιουργούσαν ένα λαό ικανό να πολεμήσει, αν χρειαστεί. Όπως και έγινε. Ο Μεταξάς από την πλευρά του πραγματοποίησε το όνειρο του. Κάπου εκεί όμως τέλειωσε και η χρησιμότητα του ενώ πιθανότατα αποτελούσε και κίνδυνο η συνέχιση της πολιτικής του παρουσίας. Έτσι ένας αρχηγός κράτους κατέληξε λόγω μικροπροβλήματος στα λαιμά του! Ο δε ιστορικός Ίρβινγκ αναφέρει πως σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες τα άκρα του Μεταξά ήταν μελανιασμένα, κάτι που παραπέμπει σε δηλητηρίαση... Ανάλογα συνέβησαν και με τους Έλληνες κομμουνιστές. Χρησιμοποιήθηκαν για την Αντίσταση και στη συνέχεια εξολοθρεύτηκαν. Ειδικά όσοι ήταν αγνοί ιδεολόγοι και κατά συνέπεια μη ελεγχόμενοι και επικίνδυνοι...

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΧΟΥΝΤΑ

Η ιδιαιτερότητα της Χούντας είναι πως ενώ ανήλθε στην εξουσία καθαρά απο τα ξένα κέντρα εξουσίας αποτελούσε μια χορογραφία. Όλοι οι Δημοκράτες πολιτικοί γνώριζαν επακριβώς και με κάθε λεπτομέρεια τι επρόκειτο να συμβεί και κανείς δεν προσπάθησε να την σταματήσει. Για αυτό και ουδείς από αυτούς εκτελέστηκε σε αντίθεση με άλλες δικτατορίες όπως για παράδειγμα αυτή του Ισπανού Φράνκο. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος κάποια στιγμή νόμισε πως ήταν ισχυρός και μπορούσε να πράττει αυτοβούλως. Έτσι παραχώρησε αγκυροβόλιο στο Ρωσικό στόλο ενώ αρνήθηκε να συνδράμει στη Μ. Ανατολή. Αποτέλεσμα ήταν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και η δικτατορία του Ιωαννίδη...

ΤΕΛΙΚΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ

Όλα τα παραπάνω μας οδηγούν σε διάφορες σκέψεις περί του ελληνικού κράτους. Η διαφορά του τότε με τη σημερινή κατάσταση είναι πως η Ελλάδα δεν είναι πλέον χρήσιμη στη Δύση όπως μας ομολογεί και η πρόσφατη έκθεση του Αμερικανικού Ινστιτούτου Γεωπολιτικής Stratfor. Και αν τα πράγματα για το βαθμό της Εθνικής Ανεξαρτησίας είναι ξεκάθαρα, ειδικά και μετά την είσοδο μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ερωτηματικά δημιουργούνται για δύο καίρια ζητήματα.

1. Θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε;
2. Αξίζει να επιβιώσει ένα κράτος μειωμένης Εθνικής Κυριαρχίας;

Πηγές-Βιβλιογραφία

1. Εφημερίδα "Τα Νέα." Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 1981. Άρθρο του Β. Βασιλικού από τη στήλη "Εντός και εκτός των τειχών" με τίτλο "Εντάξει μωρέ".
2. Χ. Κίσσινγκερ "Ένας αποκατεστημένος κόσμος". Πρόλογος-μετάφραση-σχόλια-επιμέλεια, Δημήτρης Μιχαλόπουλος.
3. Τόμος Ιδρύματος Ιστορίας Ελευθερίου Βενιζέλου (2010). "Η δίκη των οκτώ και η εκτέλεση των έξι".
4. Διαδίκτυο: Ο μυστικός επαναστάτης Καποδίστριας. http://www.hellas.ru/sections/culture/kapodel.shtml