2 μπλογκοπαίχνιδα. Αταξίες απο την παιδική μου ηλικία και αγαπημένοι μου μουσικοί

(Aπαντώντας στην πρόσκληση της River-onebigmamma)

Ο Λάκων ο αγρότης

Ήμουν κάπου στις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου. Ο πατέρας μου με πήρε στο χωράφι να δείξει στον κανακάρη του τις δυσκολίες της αγροτιάς. (Αν και ήταν δημόσιος υπάλληλος).
Αρπάζει λοιπόν ένα αλυσοπρίονο και σκαρφαλώνει σε μία ψηλή ελιά να τις κόψει κάποια κλαδιά. Το βάζει μπροστά λοιπόν και αρχίσει να κόβει χωμένος ανάμεσα στα κλαδιά...
-Μπαμπά, μπαμπά!!
-'Ασε με τώρα, έχω δουλειά...
-Μα μπαμπά..
-Ρε άσε με τώρα..
-Μα σε λίγο μπαμπά θα πέσεις απο την ελιά και θα χτυπήσεις!!
-Άντε να χαθείς ρε $@$@#$@#(συνεχίζει το κόψιμο)
-Μα θα πέσεις!!!!
Γκούπ!ΆΑΧΧΧΧ! (Έπεσε όπως του είχα πεί...)
Καλά ρε πώς το μάντεψες οτι θα πέσω;
-Μπαμπά έκοβες το κλαδί στο οποίο καθόσουν...
-$@#$#@%%%%$^

Λάκων ο οδηγός

-Μπαμπά θα μου δώσεις να οδηγήσω το αυτοκίνητο;
-ΟΧΙ
-Γιατί;
-Γιατί τρέχεις..
Μετά απο λίγο και τα 4 λάστιχα του αυτοκινήτου βρέθηκαν ξεφούσκωτα...
Τελικά τα ξαναφούσκωσα γιατί ένιωσα πως ήταν κοντά σε έμφραγμα ή σε εγκεφαλικό επεισόδιο.

Λάκων ο ανατροπέας

Καλοκαίρι και κάπου στο 15αύγουστο. Όλα τα καλά παιδάκια της γειτονιάς μαζεμένα..
Βαριόμαστε. Όλα τα ίδια και τα ίδια. Μέχρι που ρίχνω την ιδέα...
Παίρνουμε μαύρη κλωστή και τη δένουμε απο τη μία άκρη του δρόμου στην άλλη...
Έχει ήδη βραδιάσει και η κλωστή δεν φαίνεται. Έτσι το θύμα δεν θα τη δεί, θα σκοντάψει στην κλωστή και θα σωριαστεί στο έδαφος....
Και να το πρώτο θύμα ...Αλλά αυτή η φιγούρα στο σκοτάδι όσο πλησιάζει μου φαίνεται όλο και πιο γνωστή...
Την αναγνωρίζω την τελευταία στιγμή.
-Γιαγιά...Πρόσ... (Γκάπ πέφτει κάτω)
-Διονύυυυυυσηηηηηη #$##%$^@!@!

Λάκων ο τρυφερός

Όταν πρόσφερα στη γιαγιά μου με όλη μου την καρδιά μία ανθοδέσμη...
-Μύρισε τα γιαγιά...
-Αψούυυ, Αψούυυυυυυ (άρχισε να φταρνίζεται-είχα βάλει πιπέρι μέσα στα λουλούδια)

Λάκων ο Μανιάτης εκδικητής

Μια γιαγιούλα κάπου στα 70 . Βορειοελλαδίτισα που είχε παντρευτεί ένα χωριανό μου..
Η γιαγιά όμως ήταν στριμένη, ιδιότροπη. Ούτε Πελ/νήσια να ήταν!Είχε όμως μια αδυναμία...
Ήταν θρησκόληπτη και πολύ πολύ προληπτική...
Μας καταριόταν όταν παίζαμε. Την ενοχλούσαν οι φωνές μας. Κάποια στιγμή μας πήρε την μπάλα και την έκρυψε...
Αυτό σήμαινε πόλεμος...
Όπλο μας και πάλη η μαύρη κλωστή. Περιμένουμε να βραδιάσει. Πάμε σιγά, σιγά στην πόρτα του σπιτιού της. Δένουμε την μαύρη κλωστή στους 2 μεταλλικούς κρίκους που είχε η πόρτα.
Ξετυλίγουμε την κλωστή και κρυβόμαστε πίσω απο κάτι γλάστρες..
Αρχίζουμε να ουρλιάζουμε σαν φαντάσματα ενώ εγώ αρχίζω να κουνώ πάνω κάτω την κλωστή ώστε οι κρίκοι να χτυπούν στην πόρτα...
Πετάγεται η γιαγιά έξω. Μπά τίποτα σκυλιά θα είναι μονολογεί φωναχτά.
Δεν προλαβαίνει να κλείσει την πόρτα ξαναχτυπώ τους κρίκους...
Ξαναβγαίνει έξω..Δεν βλέπει τίποτα.
Και ξανά το ίδιο σκηνικό...
Η γιαγιά τρομάζει. Κλειδώνει την πόρτα και εμείς συνεχίζουμε να χτυπάμε ασταμάτητα την πόρτα τραβώντας την κλωστή..
Μετά απο 10 λεπτά η γιαγιά βγήκε έξω με ένα θυμιατό και άρχισε να λιβανίζει και να σταυροκοπιέται για να διώξει τα φαντάσματα...
Την επόμενη κάλεσε τον παπά για ευχέλαιο...

Απαντώντας στο blogoπαίχνιδo του S.

Metallica One

Το αγαπημένο μου videoclip αλλά και ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια.
Αντιπολεμικά μηνύματα με μια παλιά κλασσική ταινία να παίζει στο υπόβαθρο.
What is democracy? It has to do with young men killing each other...
Όλα αυτά μέχρι την υπόθεση Napster. Απο τότε δεν ξανασχολήθηκα με τους Metallica.




Η αγαπημένη μου μπαλάντα. Ozzy και Goodbye to Romance.
Με κιθαρίστα το Rhandy Rhoads στη μνήμη του οποίου έχει αφιερωθεί το κομμάτι.
Απο τον Randy προέκυψε και η φωτο(avatar) μου.
Αγαπημένος μου τραγουδιστής ο Ozzy και μουσικός-κιθαρίστας ο Randy Rhoads.



Επίδειξη υψηλής τεχνικής και αστείρευτο ταλέντο.
Για όποιον αντέχει τέτοιους ρυθμούς...
Αυτό το solo μιλά για την προσωπικότητα μου!


Randall William "Randy" Rhoads
6 Δεκεμβρίου 1956 -19 Μαρτίου 1982.
Ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών. Ο Randy ήταν ένας ταλαντούχος και χαμογελαστός νεαρός. Έφυγε άφθαρτος σε ηλικία 25 ετών σε ένα αεροπορικό δυστύχημα.
Αν υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να με περιγράψει ως προσωπικότητα αυτό τότε είναι τα solo του. Ιλιγγιώδεις και άγριοι ρυθμοί που πολλές φορές εναλλάσσονται με ξεσπάσματα οργής και θυμού μα και γαλήνη και ρυθμός και συναίσθημα. Και πάντα στο τέλος μια νότα αισιοδοξίας και ελπίδας. Αγαπημένοι μου ρυθμοί από τα χρόνια της εφηβείας έως και σήμερα!
(Και το podcast του blog ανήκει στον Randy.)