Περί Λιαντίνη

Αναπαράσταση του σπηλαίου του Πλάτωνα

"Ποιός Λιαντίνης; Εφτούνος είναι ο Δημήτρης ο Νικολακάκος που τον είχα καθηγητή στο γυμνάσιο".
Η μητέρα μου όταν άκουσε για το θάνατο του Λιαντίνη. Μέσα απο το άκουσμα του θανάτου του, τον ανακάλυψα και εγώ.

Καλό, παιδί μου, είναι κανείς να σκάφτει στο μνημούρι
και να χτυπάει τα κόκαλα στου ζωντανού τη μούρη...
"Η Τρίχα" Δ. Σολωμός.

Όταν έφτασε το συχαρήκι οι Ρωμιοί τα 'χασαν. Ήταν περίεργος, ήταν τρελός, μονολογούσαν κάποιοι.
Πως να καταλάβουν όμως οι τυφλίτες και οι σαπίτες τον Εξωλάκωνα;Αυτοί που φοβούνται την ελευθερία και ζουν μεσ' τη λιμπερδοσύνα.Και βρωμίζουν την Ελλάδα απ' άκρη σ' άκρη. Είναι αυτά τα ανθρωπάκια από την παραβολή του σπηλαίου του Πλάτωνα. 'Εχουν μάθει να ζούν βλέποντας τις σκιές και τις προβολές των άλλων. Και όταν ο δάσκαλος πάει να τους δείξει την έξοδο και την αλήθεια αυτοί τρομάζουν και τυφλώνονται από το φως και την πραγματικότητα. Δεν αντέχουν τη γνώση και επιθυμούν να επιστρέψουν στις παραισθήσεις και στο ψέμα που βολεύει τους είλωτες, τους μόθακες και τα κωθώνια. Και αν σας είναι άγνωστος ο Πλάτωνας να πούμε τότε πως ξαναεπιστρέφουν στο Matrix με εθελούσια άγνοια και λήθη.

Και όταν ρωτήθηκε από κάποιον αν φοβάται το θάνατο απεκρίθη πως "για τούτο λείπει η απόδειξη".

"Και που το ξέρεις ότι δεν φοβήθηκε;" με ρώτησε κάποια
Μα καλή μου αν είχε φοβηθεί δεν θα έγραφα σήμερα για αυτόν...Yπάρχει η απόδειξη.

"Μα ήταν τρελός!"
Όσο ήταν και ο τρελός του Σαίξπηρ στο βασιλιά Λιρ:
"Να δέχεσαι και πίκρες και χαρές
με δίχως γέλιο και δίχως δάκρυ,
να 'σαι ώριμος. Αυτό είναι όλο.

"Αυτοκτόνησε"
Η αυτοκτονία όμως είναι εγωιστική αποφυγή πράξεων,οδύνης και συμφορών.Με το θάνατο του ο Λιαντίνης βάδισε στα χνάρια του Λυκούργου και τερμάτισε η ζωή του εκούσια.
Ακόμα και η φυγή του όπως και όλη του η ζωή δεν ήταν άπρακτη αλλά "πολιτική πράξη" και άσκηση αρετής.

Το "τέλος" του Λιαντίνη.
Στην ελληνική γλώσσα που αγνοούμε το μεγαλείο και τη λογική της, η λέξη τέλος έχει δύο έννοιες. Τέλος,τελειώσαμε δηλαδή. Μα και τέλος που σημαίνει σκοπός.
Ο θάνατος ταυτίζεται με το σκοπό, με το νόημα της ύπαρξης και της ζωής. Ας δούμε λίγο την Λιαντίνεια φιλοσοφική θεώρηση του τέλους.
Είναι χειμώνας με αβάσταχτο κρύο. Και γίνεσαι θεατής μίας σκηνής. Μιας πάλης μεταξύ ζωής και θανάτου.
Ένα τσακάλι πεινασμένο οσφρίζεται ένα λαγουδάκι. Αρχίζει και το κυνηγά, το πλησιάζει. Και εσύ που βλέπεις τη σκηνή αυτομάτως νιώθεις συμπόνοια για τον το λαγό και εύχεσαι μονολογώντας, "αχ Θεέ μου να γλιτώσει, αχ Θεέ μου να γλιτώσει".
Και εκεί που το τσακάλι είναι έτοιμο να το αρπάξει, το λαγουδάκι κάνει έναν απότομο ελιγμό και αρχίζει να ξεφεύγει. Και όλο και απομακρύνεται.
Και εσύ νιώθεις ευτυχία και ευχαριστείς το Θεό που σε άκουσε και το γλίτωσε απο τα νύχια του τσακαλιού. Δεν είναι υπέροχο;Δεν νιώθετε χαρούμενοι;
Λάθος σκεπτικό όμως!Τραγικό λάθος, ίσως και Ύβρις!
Γιατί γλίτωσε ο λαγός αλλά πέθανε το τσακάλι απο την πείνα. Ο θάνατος του τσακαλιού είναι η ζωή του λαγού. Και η επιβίωση του τσακαλιού είναι ο θάνατος του λαγού.
Ο θάνατος του, η ζωή μας. Για εμάς πέθανε!Πέθανε απο αγάπη και απο πίκρα και απο τη γνώση του.Γιατί όπως προείπαμε τέλος στην ελληνική γλώσσα σημαίνει 2 πράγματα. Τέλος, τέρμα δηλαδή αλλά και ΣΚΟΠΟΣ.

Αμμές ποκ' ήμες άλκιμοι νέανίαι.
Ο δε των ακμαζόντων αμειβόμενος έλεγεν'
αμμές δε γ' ειμές' αί δέ λής, πείραν λάβέ
ο δέ τρίτος ο των παίδων'
Άμμες δε γ' εσσομεσθα πολλώ κάρρονες.

Ήμαστε κάποτε άλκιμοι νέοι.
Ο χορός των ανδρών απαντούσε κι έλεγε:
Είμασ' εμείς τώρα, αν θες δοκίμασε
Και τρίτος ο χορός των παιδιών:
Κ' εμείς θα γίνουμε πολύ καλύτεροι.

Πέθανε προσπαθώντας να μας ξαναβάλει στον κύκλο ετούτου του παλιού Λακωνικού χορού, αφού πρώτα εκείνος τον χόρεψε έχοντας ζήσει τον ρόλο των γερόντων και των ανδρών και των παιδιών. Και η σειρά είναι σκόπιμη διότι "και εκείνος έγινε πολύ καλύτερος". Καημός του να χορέψουμε και 'μείς..

Έρως και Χάρος πάντοτε

δουλεύουν εδώ κάτου(..)
«Εις Μοναχήν»,Δ. Σολωμός

Το τέλος του Δημήτρη Νικολακάκου ήταν μοναδικό. Μια παράσταση μέσα στα μαρμαρένια αλώνια. Στο αρχαίο θέατρο δηλαδή. Διότι ο θάνατος του ήταν πάντρεμα ανδρείας και τέχνης. Του αττικού δράματος και του "θανάτου καταφρονών" των οπλιτών.
Πρόσθεσε τον εαυτό του στους ήρωες του Αισχύλου και του Σοφοκλή μα και στην οπλιτική φάλαγγα των Σπαρτιατών. Ανάστησε τον Λυκούργο και τον Οθρυάδα.
Και έκαμε τον εαυτό του μύστη και ιεροφάντη βαδίζοντας μόνος του στα καταβάσια των Ελευσινίων μυστηρίων αποκαλύπτοντας μας τα άρρητα του ανθρώπου.

Ένα βίντεο όπου ο Λιαντίνης απαντά αν φοβάται το θάνατο

Ο Δ.Λιαντίνης στην Αίγυπτο.

Το μέρος όπου βρέθηκε η σωρός του.
Πηγή www.liantinis.gr